GÜNAYDIIIIIIIIN ÖĞRETMENİM!

SEHER DURASI

GÜNAYDIIIIIIIIN ÖĞRETMENİM!

Her sabah duyup işime coşkuyla, aşkla koşmanın yakıtı belki de ‘Günaydın Öğretmenim’ çığlığı. Gözlerindeki o ışık, o gelecek vadeden…

         Bundandır her sabah uyanıp, çıtır çıtır yanan sobanın başında toplanmamız, bundandır mücadelemiz. İlk kar düştüğünde köyümüze, sıyırıp bahçedeki karları sıvarız kolları. Sobamız tütüp duman olsa da üzerimiz, biraz bekler yine derse gireriz. Hasta olmaktan korkarım o soğukta. Olurumda okulu açamam, her yerde cıvıl cıvıl iken okul bahçeleri, bizim bacamız bile tütmez diye yanarım…

Kimseyle işimiz yoktur bizim. Ne oy peşinde koşan siyasetçiyle, ne laf anlatamadığımız muhtarla! Bizim dünyamız bu sınıftır ve buradan dünyaya, medeniyete açılan penceremiz. Aslında bizde isteriz ki Zonguldak gibi bir ilde şartlar daha iyi olsun, takılsa bir kat kaloriferimiz, olsa kitap dolu bir kütüphanemiz. Çok zor mu sizce?

Belki fazla idealist gelebilir size. Evet evet çok duydum bu sözü; “hevestir geçer, alışırsın memurluğa...” Oysa ben hiç böyle bakmadım olaya. İnsanları, hayvanları, dünyayı sevmeyen, sokakta gördüğü bir kediye tekme atabilen, zor durumdakiyle alay edebilen, dokunmayı, sevmeyi, nefreti silip tebessüm etmeyi bilmeyen, elindeki çöpü umarsızca çevreye atabilen, vuran, kıran, yıkan biri varsa hala buralarda, rahat içinde oturmak bana göre değil.

Bize düşen görev büyük öğretmenlerim. Tıpkı bir öğrencimin şu sözlerindeki gibi;

“Öğret bana öğretmenim.  Güzeli, doğruyu, dürüstlüğü, adaleti, sevmeyi, sevilmeyi, hoşgörüyü… Sen öğret öğretmenim a’yı, b’yi, c’yi. Yazamazsam tut elimden, düşersem öp yanağımdan, şu küçücük köyümde kocaman yüreğimde sonsuz bir yer açtım sana. Annem babam gibi koştum sana. Sen gelmeden düştüğümde benimle dalga geçen arkadaşıma, elimden tutup beni kaldırmayı öğrettiğin gibi, dili dini ne olursa olsun kanayan her yarayı sarmayı da öğret insanlığa…”

Sofular İlkokulu Öğretmeni

Seher DURASI